SOWA OPAC : Katalog księgozbioru Gminnej Biblioteki Publicznej w Osielsku

31423

Other collections

In basket

rate

Lala / Jacek Dehnel. - Warszawa : Wydawnictwo W.A.B., 2006. - 401, [2] s. ; 21 cm.

Author

Dehnel Jacek (1980- ). Autor

Subject

Literatura polska Powieść społeczno-obyczajowa

"Lala", pierwsza powieść znanego poety młodego pokolenia, Jacka Dehnela, zadziwia dojrzałością stylu. Autor przywraca do łask kulturę pięknego opowiadania. Historię babki narratora, tytułowej Lali, jej rodziny i przyjaciół splata się w powieści z historią Środkowo-Wschodniej Europy. XX wiek pokazany jest tutaj przez pryzmat losu kobiety niezwykłej, która dzięki inteligencji i urokowi osobistemu przeżyła względnie szczęśliwie to szalone i okrutne stulecie. Lala to seria kadrów z minionego świata, zwielokrotniona fotografia w sepii. Niezwykła więź między dorastającym wnukiem a kilkudziesięcioletnią babką wytycza tor tej opowieści, eleganckiej i czułej zarazem, pełnej scen niemalże epickich i rodzinnych sekretów, zarezerwowanych dla najbliższych. Aby ocalić jak najwięcej ze wspomnień Lali, narrator wiernie podąża śladem jej pamięci, nie dopowiada wiele i nie komentuje. Nieubłaganie staje się też świadkiem zniedołężnienia babki, jej powolnej śmierci - snuta przez lata opowieść zaczyna się w końcu rwać, a świadomość Lali wraz z jej światem zapadają się w nicość. Dawno w Polsce nie było książki tak wysmakowanej i wstrząsającej zarazem.

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Osielsko Wypożyczalnia

There are copies available to loan: sygn. 884-3 (1 egz.)

Reviews:

W „Lali” Jacek Dehnel „oddał hołd wyjątkowej osobie obdarzonej wielkim poczuciem humoru”. Jest nią jego babcia Helena Bieniecka, primo voto Rogozińska, secundo voto Karpińska.
Książka składa się z opowieści babci Lali zaczynających się od słów: „Pamiętam, jak…”, by potem stopniowo przechodzić w „Nie pamiętam…”. Wtedy to wnuk zaczyna przypominać historie po wielekroć opowiadane przy rodzinnym stole. Cofamy się aż do prapradziadków autora, (...) Leonarda Brokla i Wandy z Dziewiątkiewiczów. Pojawiają się różni przedstawiciele rodu i różne miejsca, a „narracja babcina wije się jak zielony groszek, wypuszczając coraz to nowe niespodziewane pędy chwytne”. Na początku może nawet czytelnikowi trudno jest uchwycić te powiązania, no ale, jak stwierdzi Lala, można przeczytać powieść dwa razy.
Siedziby rodu zmieniają się, bo Leonard Brokl co pewien czas bankrutuje. Jego córka Irena najpierw jest żoną lekarza , z którym ma Romusię. W kamienicy w Kijowie oprócz nich mieszkają też rodziny Karnauchowów i Korytków.
Los (miłość!) sprawi, że Irena Bieniecka i radca Walerian Karnauchow opuszczą swych współmałżonków i wezmą ślub, w którym uczestniczyć będzie ich córeczka Lala.
Kielce i Lisów to miejsca, gdzie upływa dzieciństwo i młodość Lali Bienieckiej. I tak na kolejnych stronach książki poznajemy losy babci Dehnela, kobiety obdarzonej silną osobowością, dowcipnej, mądrej i zaradnej.
Z pewnością miała niezwykłe i barwne życie. Jej wnukowi udało się pięknie je przedstawić. Powstała bardzo piękna opowieść, która przenosi czytelnika w świat sepiowych zdjęć (choć te niestety prawie się nie zachowały, bo Rosjanie palili nimi w piecu), porcelanowych serwisów (ten należący do Broklów zabrał enkawudzista, Polak!) i dworków (w Lisowie zostały fragmenty murów ).
Końcowe rozdziały książki pokazują odchodzenie babci, Dehnel uważa, że bez nich „Lala” nie byłaby pełna. Z pewnością tak jest, bo i w tej części udało się jej autorowi opisać nie tylko przykre i krępujące sprawy związane z fizjologią starej kobiety, ale zrobił to w dowcipny sposób, starając się uchwycić przebłyski świadomości babci, która wciąż zdaje się pamiętać o tym, co ważne i piękne.
Dla opiekującego się nią wnuka babcia jest centrum świata dzieciństwa i młodości. Jej dom i ogród w Oliwie to „rajskie miejsce”. Ma świadomość, że „wraz z babcią wszystko, co było tu piękne, odejdzie bezpowrotnie, jakby zwijało się za nią, tak jak na gotyckich malowidłach anioły zwijają kartonowy firmament”.
Bardzo młody pisarz pięknym językiem utrwalił w literaturze swą babcię. Czyta się „Lalę” z dużym zainteresowaniem, zadumą nad przemijaniem i refleksją, że samemu nie chciało się może uważniej wsłuchiwać w opowieści swych babć i dziadków.